سالهاست به تو فکر نمی کنم

چسبیده ام به این زندگی لعنتی

به زنی که در من مادر شده

و مردی که تو نیست

طعم اولین دیدارمان یادم نیست

طعم سرمایی که آتش مان را تندتر می کرد

 و طعم تو

سالهاست من، من نیستم

من شعرم

شعری برای روزهای سمعک

روزهای دندان مصنوعی

و روزهای آلزایمر

باید بنویسم

تا سالها بعد یادم نرود

زمستانهای همدان

چه به روز استخوان هایم آورد.

امتداد گیسوانت می بارد ،

بدون هیچ ابر و بارانی!

چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم؟

درست از آب درآیند احتمالاتم

تو محشری به خدا، من بهشت گمشده ام

عمریست شبانه روز لب هایت را ...

لب باز نکن هنوز لب هایت را ...

نه سیر نمی شوم به چندین بوسه

بر روی لبم بدوز لب هایت را!